गुरु जी को फोन

“हलो....हलो....अँ केही पनि बुझिएन है अलि टावर आउने ठाँउमा पुगेपछि फोन गर्छु ।” फेरी एकछिनमै फोनको घण्टी बज्छ उनी फेरी पनि त्यसरी नै फोनमा कुरा गर्छन र फोन राख्छन् । अनि दुईतिन मिनेटपछि त मज्जैले टावर आएछ क्यारे उनले त धेरैबेर नै कुरा गरे । “म भोली विहानसम्म आईपुग्छु तिमीहरु हामी सधैँ भेट्ने ठाँउमा पर्खिराखन अनि सँगै जाउला ।

उनी लामो हाँसो हाँसेर तँ पनि कस्तो छस् यार मैले त्यस्तो कहाँ भनेको छु र विहान सात बजेसम्म त जसरी पनि आईपुग्छु बरु म अलि स्पिडमै बस कुदाउँछु” एउटा हात बसको स्टेरिङ्गमा थियो भने अर्काे हातमा फोन समातेर कुरा गर्दैथिए । उनी फोनको निकै पारखी थिए या उनलाई केही कुराहरु सोध्नकैलागि फोन गरिएको थियो त्यो त मलाई थाहै भएन उनको फोन चार पाँच मिनेटको अन्तरमा आईरहन्थ्यो उनी मजाले फोनमा कुरा गर्थे कतिबेला मज्जाले हाँस्थे कति बेला ए हो र ला बरबाद भएछ नी भन्दै चुकचुकाउथेँ । 

बैसाखको अन्तिम साता म गृहजिल्ला प्यूठान जादैँ थिए । काठमाडौँको बसपार्कबाट प्यूठानको ठुलावेसी जाने बसमा चढेँ । चारबजे छुट्नु पर्ने बस केही ढिला गरि साढेचारतिर हिड्यो । दिउसो जाने बस नगएका कारण वस एकदमै भिड थियो । मैले टिकट काटेर पनि ड्राईभरको नजिकैको बोनटमा बस्नु पर्यो भोली विहान जसरी पनि घर पुग्नु पर्ने थियो । त्यो बसमा नगए अर्काे विकल्प नै थिएन किनकी भोली नै मेरी फुपुको तेह्रौँ दिनको पुण्यतिथीको काम थियो । म जसरी पनि बसिहाल्छु नी भनेर त्यहि सानो ठाँउमा बसेँ त्यो सानो वोनटमा म लगाएत अन्य दुईजना पनि हुनुहुन्थ्यो । बस छुटेको केहि बेरमा घरमा फोन गरेर दाईलाई म घर आउदैछु भने ।

बस बसपार्कबाट हिडेलगत्तै उनको फोनमा रिङ्गटोन बज्न थालेको थियो । मलाई उनको फोन आएको देख्दा र उनले चलाएको बसको स्पिड देख्दा भित्रभित्रै डर लागीरहेको थियो । अझ बिचबिचमा उनले फोनमा बोलेका कुराहरुले त झन मेरो आङ्ग नै सिरिङ्ग हुन्थ्यो । उनी एकछिन मोवाईलमा रिङ्गटोन बजेन भने खल्तिबाट फोन झिकेर हेर्ने गर्दथेँ ।

अझ कति पटक त उनले आफ्ना सहचालकलाई भित्रैबाट कराएर फोन दिन्थेँ नजिकैको कसैलाई दिन नभनेर उनी आफै तानिन्थेँ त्यतातिर अनि उता ढोकाबाट उनका सहचालक तानिन्थेँ र फोन लैजान्थे र कुरा गर्थे । कति पटक त खै दाई म दिन्छु नी भनेर पनि भनेँ र पुर्याई पनि दिए । उनी एकदमै निश्चिन्त थिए, मलाई उनमा कुनै पनि उत्तरदायित्व छ जस्तो लागेन ।

हुन त त्यो समयमा उनललाई जति उत्तरदायित्व बहन गर्नुपर्ने त कसैलाई पनि थिएन होला किनकी उनले त्यतिधेरै यात्रुहरु र स्वयम् उनकै पनि अमुल्य जीवनलाई त्यो व्यस्त र अस्तव्यस्त सडकमा कुदाईरहेका थिए । तर पनि उनमा कुनै प्रकारको उत्तरदायित्व नदेख्दा म मनमनै दुखिरहेकी थिए ।

दाई कति धेरै फोन आएको तपाईको यसरी फोनमा कुरा गर्दा त ....मेरो कुरा सकिन नपाउदै उनले घरपरिवार साथिभाईले फोन गर्छन् उठानै पर्यो नी भन्दै फेरी अर्काे फोन उठाए । मलाई उनको त्यस्तो व्यवहार देखेर अचम्म लाग्यो । उनी फेरी चार पाँच मिनेटसम्म फोनमा गफिए । अनि मैले उनलाई दाई सवारी साधन चलाईरहदा फोनमा यसरी कुरा गर्दा त ध्यान अन्तै जादैन र भनेर सोधेँ तर उनले त्यसलाई सहज रुपमा लिएर हाँस्दै भने त्यस्तो त कहाँ हुन्छ र बहिनी त्यो त मैले ख्याल गरिहाल्छु नी ।

उनको त्यो उत्तर सुनेर अवाक भए किनकी उनले मलाई त्यो भन्नु भन्दा पहिले तिनचार पटक बसेको मान्छे हुत्तिने गरि झ्याप्प झ्याप्प ब्रेक लगाईसकेका थिए । मलाइ एकदम डर लागिरहेको थियो । फुपुको १३ औँ दिनको पुण्यतिथीमा घर जादैँ गरेकी म कतै घर नै नपुगीने हो जस्तो पनि लागिरहेको थियो । पहिले पहिले घर जाँदा यसरी कहिले नतर्सिएकी म यसपाली ठुलै भुईचालो नै जान्छ की जसरी तर्सिरहेकी थिए । 

राती करिव एघार बज्न लागेको थियो सुनवलमा बस खाना खान रोक्यो । मसँग कोही पनि थिएन एक्लै थिए । ओर्लेर नजिकैको सानो होटल भित्र पसे अनि चिसो खाए । मनमा लागेको थियो अव त एघार पनि बजिसक्यो कति नै फोन आउछ होला र ? त्यसैले पनि मनभित्र लुकेर बसेको डर कता कता हराएको थियो । केहिबेर पछि बस फेरी अगाडि बढ्यो ।

सबै जना मस्तले आफ्नो आफ्नो सिटमा टाउको अड्याएर मस्तले सुतिरहेका थिए । मेरो नजिकै बसेको बच्चा पनि स्वा स्वा गर्दै थियो । बसमा कहिले हिन्दी, कहिले लोकदोहोरी गित एकनासले बजिरहेको थियो । ती चालक दाई पनि आफ्नै तालमा बस कुदाईरहेका थिए । म उनकै सिटको एकछेउमा टाउको राखेर जवरजस्ति भएपनि निदाउने प्रयास गर्दै थिए । भोली विहानै घर पुग्ने वित्तिकै काममा जुट्नु पर्छ भन्ने थाहा थियो । अरु समयमा भए विहानभरी सुत्दा पनि हुन्थ्यो । तर अहिले त्यस्तो थिएन काम कै लागि घर जादैँ थिए । मलाई निद्राले एकदमै च्यापेको थियो ।

म निदाउनै लागेको थिए सायद, त्यत्तिकैमा फेरी मोवाईलको रिङ्गटोन बज्न थाल्यो । उनले मलाइ एकपटक हेरे अनि फेरी फोनमा गफिन थाले । मेरो निद्रा कता हरायो कता, नचाहेरै फेरी उनको फोनको गफ सुन्न बाध्य भएँ ।